رادیولوژی تشخیصی، مداخله ای و درمانی

مقدمه: رادیولوژی، رشته ای از پزشکی است که از تکنیک‌های تصویربرداری (مانند اشعه ایکس) برای تشخیص و درمان بیماری‌ها استفاده می کند. ممکن است برای تشخیص وجود یا عدم وجود یک بیماری (مانند یافتن سرطان ریه)، به عنوان یک روش مداخله ای (مانند برداشتن لخته خون در شریان) و یا به عنوان یک درمان به صورت تشخیصی مانند پرتودرمانی برای درمان سرطان، استفاده شود. در اینجا نگاهی به کاربردهای مختلف تصویربرداری تشخیصی، شرایطی که ممکن است با تکنیک‌های رادیولوژیک درمان شوند، احتیاط‌ها و هشدارهای مربوط به عوارض جانبی احتمالی، و متخصصان پزشکی که ممکن است هنگام انجام آزمایش یا روش رادیولوژی با آن ها روبرو شوید، آورده شده است.

روش های رادیولوژی تشخیصی

چندین روش مختلف برای به دست آوردن تصاویر به منظور کمک به غربالگری، تشخیص یا نظارت بر بیماری ها وجود دارد. این روش ها عبارتند از:

اشعه ایکس

اشعه ایکس یا رادیوگرافی ساده، اغلب برای بررسی استخوان ها، قفسه سینه یا شکم انجام می شود. با اشعه ایکس، ساختارهای متراکم‌تر مانند استخوان‌ها، سفیدرنگ و مناطق پر از هوا (مانند ریه‌ها) سیاه رنگ نشان داده می شوند. بیشتر ساختارهای بدن به صورت سایه های خاکستری و بین این دو حالت مذکور قرار دارند.

اشعه ایکس ممکن است به تنهایی برای تشخیص مواردی مانند شکستگی، برخی از انواع التهاب ریه یا انسداد روده استفاده شود. اما اغلب اوقات آزمایش های تصویربرداری اضافی مورد نیاز است.

برای مثال، اغلب زمان‌ها از طریق آزمایش اشعه ایکسِ قفسه سینه می‌توان سرطان ریه را شناسایی کرد، اما در یک مطالعه، 20 تا 23 درصد از این تومورها در افراد مبتلا به علائم سرطان ریه شناسایی نشدند (و بنابراین، سی تی اسکن برای بیماران پرخطر مورد نیاز است). برخی از شکستگی‌ها (مانند شکستگی‌های ناشی از استرس) ممکن است فقط با MRI شناسایی شوند.

مطلب پیشنهادی: سی تی اسکن چیست و چگونه انجام می شود؟

ناحیه‌ای از بدن که مورد بررسی قرار می‌گیرد می‌تواند محدودیت‌هایی را برای اثربخشی اشعه ایکس ایجاد کند. احتمال مشاهده‌ی یک ناهنجاری توسط عکس برداری با اشعه ایکس در مناطقی که چندین ساختار روی هم قرار دارند (به عنوان مثال، استخوان شانه، قلب و ریه در سمت چپ قفسه سینه)، نسبت به ساعد، کمتر است.

ممکن است از تکنیک‌های تخصصی اشعه ایکس برای غربالگری شرایط خاص استفاده شود. به عنوان مثال، ماموگرافی دیجیتال یک تکنیک اشعه ایکس است که از اشعه با دوز پایین برای تشخیص سرطان سینه در زنان استفاده می کند و از اشعه ایکس پانوراما برای تشخیص بیماری های دندانی استفاده می شود.

مطلب پیشنهادی: ماموگرافی چیست؟ انواع، روش انجام و آمادگی های لازم

توموگرافی کامپیوتری (CT)

توموگرافی محوری کامپیوتری (اسکن‌های CAT یا سی‌تی اسکن) از یک سری اشعه ایکس به همراه یک کامپیوتر برای تولید تصویر مقطعی از داخل بدن استفاده می کند. سی‌تی جزئیات بیشتری نسبت به اشعه ایکس ارائه می دهد و می تواند مناطقی را که بافت‌های بدن روی آن ها همپوشانی دارند را بهتر شناسایی کند. سی‌تی ‌اسکن می تواند ناهنجاری‌های کوچکتری را نسبت به اشعه ایکس معمولی، شناسایی کند.

استفاده از ماده‌ی رنگی و حاجب در سی‌تی اسکن می تواند تجسم برخی از نواحی بدن مانند دستگاه گوارش را بهبود بخشد. در برخی شرایط، روش هایی از سی‌تی مانند سی‌تی آنژیوگرافی ممکن است اطلاعاتی را ارائه دهد، در غیر این صورت به روش تهاجمی تری نیاز دارد.

تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI)

تصویربرداری رزونانس مغناطیسی، از میدان‌های مغناطیسی قوی و امواج رادیویی برای تولید تصاویری از داخل بدن استفاده می کند. در حالی که CT اغلب روش بهتری برای ارزیابی استخوان‌ها و رگ های خونی است، MRI اغلب آزمایش بهتری برای ارزیابی بافت‌های نرم مانند مغز، نخاع، اعصاب، ماهیچه ها، تاندون ها و بافت سینه است.

با اختلالات مغز، نخاع و اعصاب محیطی، MRI به پزشکان اجازه می‌دهد بیماری هایی را که در گذشته فقط با روش های بالینی تشخیص داده می شدند را تشخیص دهند. به عنوان مثال، پزشکان اکنون می توانند بیماری ام اس را با MRI تشخیص دهند، تشخیصی که در گذشته تنها محدود به ارزیابی علائم بود (و فقط در کالبدشکافی پس از مرگ بیمار قابل تایید بود).

برای غربالگری سرطان سینه، MRI دقیق‌تر از ماموگرافی است، اما قیمت آن برای افرادی که عوامل خطر زمینه ای سرطان سینه (مانند سابقه خانوادگی قوی، جهش BRCA یا سابقه سرطان در دوران کودکی) ندارند، بالاست. یک تکنیک جدیدتر، به نام MRI سریع، یک آزمایش سریع و بسیار کم هزینه است که ممکن است در تشخیص زودهنگام سرطان سینه در آینده دقیق‌تر باشد.

به غیر از PET/CT، بیشتر تکنیک های تصویربرداری ساختاری هستند اما کاربردی نیستند. این بدان معنی است که آن ها ساختار یک ناحیه از بدن را آشکار می کنند اما اطلاعاتی را در مورد عملکرد ارائه نمی دهند. یک فرم از MRI به نام MRI عملکردی، می‌تواند تخمینی از فعالیت مغز ارائه دهد.

در CT، اغلب از ماده‌ی حاجب برای شناسایی بهتر مناطقی که در حال اسکن هستند استفاده می شود، و عامل رایج آن گادولینیوم است. فناوری تشدید مغناطیسی همچنین ممکن است در مواقعی به عنوان جایگزینی برای روش‌های تهاجمی‌تر مانند آنژیوگرافی تشدید مغناطیسی (MRA) استفاده شود.

مزیت MRI این است که از پرتوی یونیزان، که با افزایش خطر ابتلا به سرطان به ویژه در کودکان، مرتبط است، استفاده نمی کند. برخی از محدودیت‌های MRI نیز عبارتند از: هزینه، شاخص توده بدنی (انجام MRI برای افراد دارای اضافه وزن دشوار است) و این که ممکن است در افرادی که فلز در بدن خود دارند استفاده نشود.

سونوگرافی

سونوگرافی از امواج صوتی (انرژی صوتی) برای تولید تصاویر متحرک از قسمتی از بدن استفاده می کند. سونوگرافی که اغلب به عنوان روشی برای معاینه‌ی جنین در دوران بارداری شناخته می شود، برای برخی شرایط پزشکی مفید است.

• سونوگرافی سینه اغلب می تواند کیست سینه را از توده تشخیص دهد. کیست‌ها ممکن است تحت هدایت سونوگرافی، جراحی شوند و ناپدید شدن آن ها نیز می تواند اطمینان بخش باشد (ممکن است نیازی به ارزیابی بیشتر نباشد).
• از سونوگرافی قلب (اکوکاردیوگرام) می‌توان برای ارزیابی دریچه های قلب، حرکت قلب، پریکاردیوم (بررسی غشاء خارجی قلب) و موارد دیگر استفاده کرد. این روش ممکن است با قرار دادن یک مبدل بر روی پوست سینه و در بالای قلب یا به جای آن از طریق ارسال یک مبدل به داخل مری، انجام شود.
• از سونوگرافی تیروئید می‌توان برای ارزیابی غده‌های تیروئید استفاده کرد.
• از سونوگرافی شکم اغلب برای بررسی سنگ کیسه‌ی صفرا و همچنین سایر بیماری ها استفاده می شود.
• از سونوگرافی لگن اغلب برای بررسی کیست تخمدان استفاده می شود.

سونوگرافی مشمول پرتو نمی شود و بنابراین در بارداری بی خطر است.

مطلب پیشنهادی: سونوگرافی چیست؟ انواع، نحوه انجام و آمادگی اولتراسوند

فلوروسکوپی

فلوروسکوپی از اشعه ایکس برای ایجاد تصاویر متحرک از بدن استفاده می کند. در برخی موارد، این تصاویرِ زنده، اهمیت ویژه ای دارند.

به عنوان مثال، فلوروسکوپی ممکن است برای مشاهده‌ی چگونگی حرکت مایع در دستگاه گوارش با مطالعه‌ی دستگاه گوارش فوقانی یا روش تنقیه باریم استفاده شود، یا نظارت بر پیشرفت کار در حین قراردادن یک ضربان ساز (پیس میکر) به کار گرفته شود.

به دلیل نظارت مداوم (تصاویر متعدد گرفته شده در طول زمان)، قرارگرفتن در معرض پرتو با فلوروسکوپی به طور قابل توجهی بیشتر از اشعه ایکس معمولی است.

اسکن های پزشکی هسته ای

تصویربرداری پزشکی هسته‌ای شامل تکنیک‌هایی است که از مواد رادیواکتیو (“ردیاب‌های رادیواکتیو”) استفاده می‌کنند، سپس این مواد توسط دوربین شناسایی می‌شوند تا تصاویری از داخل بدن تولید کنند. در حالی که اکثر روش‌های تصویربرداری، ساختاری در نظر گرفته می‌شوند، یعنی ساختارهای داخل بدن را توصیف می‌کنند، این اسکن‌ها برای ارزیابی نحوه‌ی عملکرد نواحی بدن استفاده می‌شوند.

در برخی موارد، ماده‌ی رادیواکتیو ممکن است برای درمان سرطان نیز استفاده شود (مانند استفاده از ید رادیواکتیو برای درمان سرطان تیروئید).

نمونه هایی از اسکن های پزشکی هسته ای عبارتند از:

• توموگرافی گسیل پوزیترون (PET scan): با PET اسکن، گلوکز رادیواکتیو (قند) به داخل سیاهرگ تزریق می شود و سپس از اسکنر انتشار پوزیترون برای ثبت پرتوهای ساطع شده استفاده می شود. گلوکز رادیواکتیو در مناطقی از بدن با سرعت متابولیسم بالا، متمرکز می‌شود. PET اسکن معمولاً برای ارزیابی وجود سلول‌های سرطانی در هر نقطه از بدن استفاده می شود. آن‌ها می‌توانند در برخی شرایط به ویژه زمانی که تشخیص نامشخص است، مفید باشند. برای مثال، در فردی که سرطان داشته است، ممکن است تعیین این که، آیا یک ناحیه‌ی غیرطبیعی در ریه ها (یا جای دیگر) به دلیل وجود یک تومور جدید، فعال و در حال رشد است یا این که مربوط به بافت اسکار قدیمی مرتبط با درمان قبلی است، مشکل باشد.
• توموگرافی کامپیوتری با انتشار تک فوتون (SPECT)
• اسکن استخوان: با اسکن استخوان، یک ردیاب رادیواکتیو به بدن تزریق می‌شود و توسط استخوان‌ها جذب می‌شود. این اسکن‌ ممکن است سرطان استخوان، عفونت استخوان (اوستئومیلیتیس)، شکستگی‌ها و موارد دیگر را شناسایی کند.
• اسکن تیروئید (تست جذب ید رادیواکتیو): در اسکن تیروئید، ید رادیواکتیو به داخل سیاهرگ تزریق می شود و دوربین، الگوی جذب آن را در غده‌ی تیروئید پیگیری می کند. این مورد بیشتر برای جستجوی علل پرکاری تیروئید استفاده می شود.
• تست های استرس تالیم و کاردیولیت: در طول تست استرس، یک ردیاب رادیواکتیو (تالیم-201 یا کاردیولیت) تزریق می شود. ردیاب می تواند به تعیین جریان خون نسبی در قسمت های مختلف قلب و در نتیجه بیماری عروق کرونر کمک کند.
• آرتروگرام
• نقشه برداری/ بیوپسی غدد لنفاوی نگهبان: در سرطان هایی مانند سرطان سینه یا ملانوما ، سرطان معمولاً ابتدا به غدد لنفاوی خاصی که به آن غدد نگهبان می‌گویند گسترش می یابد. ارزیابی این غده ها از نظر وجود سرطان می تواند به مرحله بندی سرطان کمک کند. یک ردیاب مستقیماً به یک تومور تزریق می‌شود و به آن اجازه داده می‌شود مسیر لنفاوی که سلول‌های سرطانی در حین گسترش، دنبال می‌کنند را دنبال کند. این غدد متعاقباً می‌توانند بیوپسی شوند (با استفاده از دوربین به منظور مکان‌یابی آن ها).
• کولونوسکوپی مجازی

تصویربرداری مولکولی

همچنین ممکن است از تکنیک‌های تخصصی اضافی به نام تصویربرداری مولکولی استفاده شود. این شامل تکنیک هایی است که در آن مولکول های طبیعی یا مصنوعی (یا فرآیندهای مولکولی) در بدن تصویربرداری می شوند.

روش های رادیولوژی مداخله ای

در حال حاضر تعداد زیادی از روش‌های رادیولوژی مداخله ای در دسترس هستند. در بسیاری از موارد، این روش‌های «کم تهاجمی» می‌توانند جایگزین اقدامات تهاجمی‌تر (مانند جراحی) که در گذشته استفاده می‌شد، شوند.

مطلب پیشنهادی: رادیولوژی چیست؟

این تکنیک‌ها، به نوبه‌ی خود ممکن است عوارض کمتری داشته باشند، برش‌های کوچک‌تری داشته باشند، ناراحتی کمتری ایجاد کنند و به افراد کمک کنند تا سریع‌تر از گذشته بهبود پیدا کنند. آن‌ها اغلب ارزان تر هستند. برخی از شرایطی که ممکن است با این روش درمان شوند در زیر ذکر شده است:

شناسایی و باز کردن یک رگ خونی مسدود شده

رگ های خونی (اعم از شریان ها یا سیاهرگ ها) که در قلب، پاها و ریه‌ها مسدود شده اند ممکن است با روش های مداخله ای باز و درمان شوند.

انسداد عروق کرونر: باریک شدن یا انسداد عروق کرونر ممکن است با آنژیوگرافی، آنژیوپلاستی و قرار دادن استنت درمان شود. در این روش‌ها، یک سیم به داخل شریان وارد می‌شود و از یک بالون برای باز کردن شریان باریک شده استفاده می‌شود. به عنوان یک جایگزین، ممکن است به جای آن یک داروی لخته شکن برای باز کردن شریان تزریق شود.
سپس ممکن است یک استنت قرار داده شود تا شریان را باز نگه دارد و اجازه دهد خون به قسمت های مختلف قلب جریان یابد. اگر شریان به طور حاد در قلب (حمله قلبی) یا اندام‌ها مسدود شده باشد، ممکن است داروی لخته شکن تزریق شود تا ابتدا شریان باز شود و در صورت نیاز استنت قرار داده شود.

ترومبوز وریدی عمقی (لخته شدن خون در وریدهای پا یا لگن): هنگامی که تشخیص داده شد، ممکن است داروی ضد لخته (ترومبولیتیک) از طریق یک کاتتر که در ورید قرار داده می‌شود و با کمک تصویربرداری، تزریق شود. سپس ممکن است از یک بالون یا استنت استفاده شود.

مطلب پیشنهادی: انواع تصویربرداری پزشکی زنان

همچنین ممکن است استنت‌ها در رگ‌های خونی که توسط تومور فشرده شده‌اند قرار داده شوند و منجر به عوارض شوند.

آمبولی ریوی: هنگامی که لخته‌های خون (ترومبوز وریدی عمقی) در پاها یا لگن ایجاد می شود، ممکن است حرکت کرده و به ریه ها بروند (آمبولی ریوی). هنگامی که یک لخته بزرگ در ریه ها وجود دارد، رادیولوژیست ممکن است گاهی کاتتر را برای از بین بردن لخته، وارد شریان کند.

برای افرادی که لخته‌های مکرر در پاهای خود دارند، رادیولوژیست ممکن است فیلتری را در رگ خونی بزرگ وارد کند که خون را به قلب بازمی‌گرداند (رگ وریدی تحتانی). در این حالت، فیلتر ممکن است از بروز آمبولی ریوی جلوگیری کند.

مطلب پیشنهادی: تفاوت رادیولوژی و رادیوگرافی چیست؟

مسدود کردن رگ خونی

از روش‌های دیگر رادیولوژی مداخله ای، ممکن است برای مسدود کردن رگ استفاده شود. به عنوان مثال، آمبولیزاسیون ورید ممکن است برای وریدهای واریسی انجام شود، هم چنین آمبولیزاسیون شریان (آمبولیزاسیون شریان رحمی) ممکن است برای درمان فیبروم انجام شود.

درمان آنوریسم ها

آنوریسم‌ها (برآمدگی رگ ها) بخش هایی از شریان هستند که گشاد شده و ضعیف هستند و از این رو در معرض پارگی یا خونریزی هستند. از طریق رادیولوژی مداخله ای، رادیولوژیست ممکن است استنت را در ناحیه آنوریسم قرار دهد، بنابراین اساساً رگ خونی را باز می کند.

مطلب پیشنهادی: رادیولوژیست کیست؟

کنترل خونریزی

رادیولوژی مداخله ای، به عنوان جایگزینی برای جراحی، ممکن است برای کنترل خونریزی شامل خونریزی گوارشی، خونریزی پس از زایمان و تروما استفاده شود. خونریزی ممکن است با انسداد یک رگ خونی (همانطور که در بالا ذکر شد)، قرار دادن استنت، استفاده از بالون برای اعمال فشار و غیره، کنترل شود.

قراردادن لوله مرکزی

هنگامی که فردی به شدت بیمار است یا قرار است داروهای سوزناک شیمی درمانی را دریافت کند، دسترسی سریع به رگ های خونی بزرگتر برای تزریق مورد نیاز است. (عروق اندامی، مانند ورید دست یا ساعد، اغلب ناکافی هستند.) در این جا نمونه هایی از لوله های مرکزی شامل پورت ها و خطوط PICC استفاده می شوند.

قرار دادن لوله تغذیه

قرار دادن لوله های تغذیه (Gastrostomy، Jejunostomy) یک روش رادیولوژی مداخله ای نسبتاً رایج است. این ها اغلب زمانی استفاده می شوند که فرد به هر دلیلی قادر به خوردن غذا نباشد.

بیوپسی های بافتی

تعدادی از انواع مختلف روش های بیوپسی ممکن است توسط رادیولوژیست ها انجام شود که اغلب به وسیله‌ی سونوگرافی یا سی تی هدایت می شوند. نمونه ها شامل بیوپسی سوزنی و بیوپسی استریوتاکتیک است.

درمان سرطان

علاوه بر پرتودرمانی (در زیر مورد بحث قرار می گیرد)، چندین روش رادیولوژی مداخله ای ممکن است برای درمان تومور اولیه یا متاستازها (سرطانی که گسترش یافته است) استفاده شود.

تومورها ممکن است با درمان فرسایشی (درمان‌هایی که تومورها را از بین می‌برند) مانند فرسایش با فرکانس رادیویی یا فرسایش مایکروویو، یا با آمبولیزاسیون تومور (مسدود کردن رگ خونی که تومور را تغذیه می‌کند) درمان شوند.

در موارد دیگر، برای درمان سرطان می توان با شیمی درمانی یا پرتودرمانی، مستقیماً به تومور یا متاستاز حمله نمود. (شیمی آمبولیزاسیون / رادیو آمبولیزاسیون)

مهره های شکسته

روش هایی که به عنوان vertebroplasty یا kyphoplasty شناخته می شوند را می توان برای درمان مهره‌های شکسته استفاده کرد. در این روش‌ها، یک ماده از نوع سیمانی توسط رادیولوژیست برای ترمیم موثر شکستگی تزریق می‌شود.

درمان انسداد

هنگامی که انسداد در نواحی مختلفی از بدن رخ می دهد، رادیولوژیست مداخله ای ممکن است از استنت استفاده کند. این ممکن است برای بازکردن مری مسدود شده، مجاری صفراوی مسدود شده، مجرای خروج حالب از کلیه یا انسداد در روده انجام شود.

خروج مایعات از بدن

هنگامی که مایع در ناحیه ای از بدن جمع می شود، یک رادیولوژیست مداخله ای ممکن است یک درن را برای خارج کردن مایع یا عفونت، وارد بدن کند. این ممکن است برای تخلیه‌ی مایع جمع شده در ناحیه‌ی اطراف ریه (pleural effusions)، در مغز (shunting) و موارد دیگر استفاده شود.

پرتو درمانی

روش‌های مختلفی برای انجام پرتودرمانی یا پروتون‌تراپی وجود دارد و استفاده خاص از آن اغلب به هدف درمان بستگی دارد. تصور می‌شود که تقریباً 50٪ از افراد مبتلا به سرطان تحت نوعی پرتودرمانی قرار می گیرند.

پرتودرمانی خارجی

در پرتودرمانی خارجی، پرتو از خارج از بدن و بر روی میزی شبیه دستگاه سی‌تی اعمال می شود. از آن ممکن است در موارد زیر استفاده شود:

• قبل از جراحی (پرتودرمانیِ Neoadjuvant) برای کاهش اندازه‌ی تومور
• پس از جراحی (پرتودرمانی کمکی) برای “پاکسازی” سلول های سرطانی باقیمانده و کاهش خطر عود
• به عنوان یک درمان تسکینی برای کاهش درد (مانند متاستازهای استخوانی) یا انسداد ناشی از تومور
• به عنوان رادیوتراپی قطعی که هدف آن درمان است

براکی تراپی

براکی‌تراپی مشابه با پرتودرمانی خارجی است، با این تفاوت که تابش به صورت داخلی و اغلب از طریق دانه‌هایی که در حین جراحی یا بعد از آن در یک ناحیه قرار گرفته اند، صورت می گیرد.

رادیوتراپی استریوتاکتیک بدن (SBRT)

رادیوتراپی استریوتاکتیک بدن (SBRT) یا Cyberknife به روشی اطلاق می‌شود که در آن دوز بالایی از تابش به ناحیه‌ی موضعی بافت هدایت می‌شود. برخلاف پرتودرمانی سنتی، SBRT اجازه می‌دهد تا دوز درمانی پرتو به سلول‌های تومور داده شود و در عین حال آسیب به بافت‌های سالم مجاور به حداقل برسد.

SBRT گاهی اوقات برای درمان تومورهای کوچک و به عنوان جایگزینی برای جراحی استفاده می شود، به خصوص در افرادی که انتظار نمی رود جراحی را نیز تحمل کنند. همچنین اغلب برای درمان نواحی متاستاز مانند متاستازهای مغزی ناشی از سرطان ریه یا سرطان سینه استفاده می شود.

پروتون درمانی

پرتودرمانی با پرتوی پروتون مشابه پرتودرمانی مرسوم است، اما از پروتون‌های با انرژی بالا برای آسیب رساندن به تومورها، به جای فوتون یا اشعه ایکس استفاده می کند. اولین بار در سال 1990 مورد استفاده قرار گرفت و اثربخشی مشابه پرتودرمانی را ارائه می دهد.

با توجه به نحوه‌ی ارسال پرتو، ممکن است کمتر به بافت سالم مجاور آسیب برساند. به همین دلیل، گاهی اوقات می‌توان از پروتون درمانی در ناحیه‌ای استفاده کرد که قبلاً با پرتو درمان شده بود (و بنابراین نمی‌توان آن را دوباره با پرتوهای معمولی درمان کرد).

عوارض جانبی و موارد منع مصرف

از آن جایی که اشعه ایکس و سی‌تی اسکن اشکالی از پرتوهای یونیزان هستند (الکترون‌ها را از اتم ها جدا می کنند و می توانند باعث آسیب به DNA شوند)، ممکن است خطر ابتلا به سرطان را افزایش دهند.

این موضوع در مورد روش هایی مانند سی‌تی یا فلوروسکوپی بیشتر از اشعه ایکس ساده و در کودکان نگران‌کننده‌تر از بزرگسالان است. با روش های رادیولوژی، مهم است که خطرات و مزایای تصویربرداری را سنجید و جایگزین های احتمالی را در صورت وجود در نظر گرفت.

مطلب پیشنهادی: میزان اشعه دریافتی از آزمایش های تصویربرداری پزشکی

روش‌های مداخله‌ای مختلف نیز می‌توانند خطراتی را به همراه داشته باشند، و مهم است که این موارد را با پزشک معالج خود در میان بگذارید.

نگرانی های قبل از رادیولوژی

از داستان های اولیه در مورد عوارض مربوط به اشعه ایکس (قبل از اینکه خطرات آن مشخص شود) تا مطالعات جدید اخیر که به بررسی خطر سرطان می پردازند، فکر دریافت پرتوهای یونیزان ترسناک می باشد. در بیشتر مواقع، مزایای انجام یک روش از خطرات آن بیشتر است، اما ارزش آن را دارد که با پزشک معالج خود در این خصوص صحبت کنید. در برخی موارد، روش هایی مانند سونوگرافی یا MRI ممکن است نتایجی را بدون پرتو ارائه دهند.

کالج آمریکایی رادیولوژی، منابع بسیار خوبی برای بیمار و خانواده ارائه می دهد که از طریق آن ها می توانید اطلاعات بیشتری کسب کنید. اگر علاقه مند هستید، می‌توانید حتی معیارهای مناسب بودن اسکن ها و روش های مختلف را بررسی کنید.

در مورد کودکان نیز ایده‌ی خوبی است که بپرسید آیا دستگاه های سی‌تی برای کودکان کالیبره شده اند یا خیر. در حالی که این مورد در اکثر مراکز پزشکی بزرگ در حال تبدیل شدن به یک استاندارد است.

مطلب پیشنهادی: اهمیت رادیولوژی در پزشکی و سلامت چیست؟