رادیولوژی چیست؟ اهمیت، انواع و کاربردها

مقدمه: رادیولوژی شاخه ای از پزشکی است که با انرژی تابشی در تشخیص و درمان بیماری ها سروکار دارد. این رشته را می توان به دو حوزه کلی رادیولوژی تشخیصی و رادیولوژی مداخله ای تقسیم کرد. به پزشکی که در رادیولوژی تخصص دارد رادیولوژیست می گویند. نتیجه یک مطالعه تصویربرداری صرفاً به نشانه یا کیفیت اجرای فنی آن متکی نیست. متخصص رادیولوژی تشخیصی آخرین حلقه در زنجیره تشخیص را نشان می دهد، زیرا آنها اطلاعات تصویر مربوطه را برای ارزیابی و در نهایت پشتیبانی از تشخیص صدا جستجو می کنند. در این مطلب به بررسی کامل رادیولوژی خواهیم پرداخت با ما همراه باشید.

تاریخچه رادیولوژی

در طول قرن گذشته، رادیولوژی روش‌هایی را برای تشخیص طیف وسیعی از بیماری‌ها و همچنین تعدادی روش های جایگزین را برای درمان برخی از بیماری های پزشکی، به جای جراحی ارائه کرده است. در حالی که ما در حال حاضر به روش‌های تصویربرداری متعددی دسترسی داریم و آن ها را طبیعی می دانیم، برخی از آن‌ها به تازگی به پزشکی اضافه شده‌اند.

در سال 1895، ویلهلم کنراد رونتگن اولین کسی بود که نوع جدیدی از تابش را کشف کرد که آن را اشعه ایکس نامید. از طریق این تکنیک، رونتگن اولین کسی بود که داخل بدن را (بدون نیاز به عمل جراحی) با گرفتن عکسِ اشعه ایکس از دست همسرش به همراه حلقه ازدواجش ببیند. به همین دلیل او در سال 1901 جایزه نوبل فیزیک را دریافت کرد.
اولین سونوگرافی که به پزشکان اجازه می داد جنین را در رحم تجسم کنند در سال 1958 انجام شد. تکنیک های تصویربرداری که امروزه روتین هستند اخیراً توسعه یافته اند. اولین دستگاه توموگرافی کامپیوتری (CT) به صورت تجاری در سال 1971 مورد استفاده قرار گرفت و پس از آن اولین تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) در سال 1979 انجام شد. اولین توموگرافی گسیل پوزیترون (PET/CT) در سال 1998 انجام شد.

رادیولوژی مداخله ای به طور خاص، یک افزوده‌ی نسبتاً جدید به پزشکی است. اولین استنت قابل انبساط با بالون (برای درمان بیماری عروق کرونر) در سال 1895 انجام شد و در طول چند دهه‌ی اخیر روش های متعدد دیگری توسعه یافته است.

رادیولوژی چیست؟

رادیولوژی، که به عنوان تصویربرداری تشخیصی نیز شناخته می شود، مجموعه ای از آزمایش‌هایی است که تصاویری از قسمت های مختلف بدن تهیه می کند. رادیولوژی شامل دو حوزه اصلی، رادیولوژی تشخیصی و رادیولوژی مداخله ای است که هر دو از انرژی تابشی برای تشخیص و درمان بیماری ها استفاده می کنند. آزمایش‌های تصویربرداری مختلفی وجود دارد که برخی از متداول ترین آن ها عبارتند از، اشعه ایکس، MRI، سونوگرافی، سی تی اسکن و PET اسکن.

بنابراین، پزشکی که در این زمینه تخصص دارد، به عنوان رادیولوژیست شناخته می شود. این پزشکان تحت آموزش قرار می‌گیرند تا تصاویر پزشکی را برای تشخیص، تفسیر کنند در حالی که تکنسین های رادیولوژی (رادیوگرافیست ها) افرادی حرفه ای هستند که از تجهیزات ساخت تصاویر استفاده و آن ها را مدیریت می کنند. رادیولوژیست‌ها این تصاویر گرفته شده را تفسیر کرده و گزارش‌هایی را به پزشکان بالینی ارجاع‌دهنده، شامل جراح، متخصص اطفال، متخصص زنان و زایمان و متخصص داخلی ارائه می‌دهند تا به ‌عنوان یک تیم پزشکی فعالیت کنند.

رادیولوژی، یکی از حوزه های مهم در علم پزشکی است که برای تقریباً هر بخش از مراقبت های بهداشتی حیاتی است، از جمله جراحی، اطفال، زنان و زایمان، مراقبت از سرطان، پاسخ به تروما، پزشکی اورژانس، بیماری های عفونی و موارد دیگر. بنابراین انحراف در منابع رادیولوژی نقطه‌ی کانونی نابرابری مراقبت های بهداشتی است که می تواند زنجیره‌ی مراقبت های بهداشتی را در مناطق فقیر قطع کند. رادیولوژی در تشخیص بیماری یا نقص از اهمیت بسیاری برخوردار است.

یک رادیولوژیست پس از انجام یک آزمایش تصویربرداری خاص، نتیجه ی آن را مورد بررسی قرار داده و تصویر مربوطه را برای ارزیابی و تشخیص بیماری، مشاهده می کند. این افراد معمولاً پزشکان عمومی (MDs) با آموزش بسیار تخصصی در زمینه‌ی تفسیر تصویربرداری پزشکی هستند. تکنسین های رادیولوژی نیز در این فرآیند به رادیولوژیست ها کمک می کنند و در طول فرآیند تولید یک تصویر، مدیریت دستگاه ها و استفاده از آن ها را بر عهده دارند. پس از انجام آزمایش های تصویربرداری، رادیولوژیست ها گزارش تفسیرهای خود را به پزشکان بالینی مرجع، ارائه می دهند.

متخصصان رادیولوژی

تیم رادیولوژی، متشکل از رادیولوژیست و تکنسین های پرتوشناسی است.

رادیولوژیست، یک پزشک است که در زمینه‌ی رادیولوژی تخصص دارد. پس از دریافت مدرک لیسانس، این پزشکان به مدت چهار سال در دانشکده پزشکی شرکت می کنند (دریافت مدرک MD یا DO) و سپس یک سال آموزش (کارآموزی) در پزشکی، جراحی یا هر دو می بینند.

پس از آن، چهار سال رزیدنتی در رشته‌ی رادیولوژی را طی می کنند. پس از رزیدنتی، اکثر رادیولوژیست‌ها یک تا دو سال دوره‌ی تکمیلی فلوشیپ را در زمینه‌ی خاصی از رادیولوژی (مانند رادیولوژی مداخله ای یا هسته ای) کامل می کنند.

برخی از رادیولوژیست ها، به جای گذراندن دوره‌ی چهار ساله، دوره‌ی انکولوژی پرتودرمانی را تکمیل می کنند. رادیو انکولوژیست ها، یکی از انواع پزشکان متخصص هستند که سرطان را درمان می کنند.

تکنسین‌های پرتودرمانی اعضای مهم تیم رادیولوژی هستند و برای کمک به رادیولوژیست و مدیریت دستگاه های مورد استفاده برای تولید تصاویر آموزش دیده اند. این تکنسین‌ها معمولاً دارای مدرک کاردانی یا لیسانس هستند.

مطلب پیشنهادی: متخصص رادیولوژی یا رادیولوژیست کیست؟

چرا رادیولوژی مهم است؟

بخش های مختلفی در زمینه مراقبت های بهداشتی، به رادیولوژی متکی هستند، از جمله:

• جراحی
• اطفال
• زنان و زایمان
• آنکولوژی
• تروما-پاسخ
• طب اورژانس
• بیماری های عفونی

در بسیاری از موارد، تشخیص زودهنگام می‌تواند جان بیماران را نجات دهد، از جمله بیماران مبتلا به سرطان.

پزشکان خانواده و پزشکان اورژانس، بدون تصویربرداری تشخیصی نمی توانند به طور مؤثر بیماران را مدیریت کنند، به همین دلیل است که برای تشخیص صحیح و دوره درمان مناسب به رادیولوژی متکی هستند.

مطلب پیشنهادی: اهمیت رادیولوژی در پزشکی و سلامت چیست؟

انواع رادیولوژی و کاربرد آن ها

رادیولوژی برای طیف وسیعی از شرایط استفاده می شود و بسته به نوع رادیولوژی و آزمایش های تصویربرداری دقیق استفاده شده، دسته بندی می شود.

انواع روش های رادیولوژی:

• Radiographs (رادیوگرافی): استفاده از اشعه ایکس برای مشاهده استخوان ها، قفسه سینه یا شکم.

اشعه ایکس (رادیولوژی معمولی)

این تکنیک، شامل نفوذ به بدن است اما بخشی از پرتوها توسط بافت مواجه شده، جذب می شوند. پرتوهایی که جذب نشده اند، روی فیلم (تصویر آنالوگ) یا روی رسانه‌ی دیجیتال برای تولید تصاویر رادیولوژیکی جمع آوری می شوند. این روش کاربردی ترین روش در اکثر معاینات رادیولوژیکی است، به ویژه برای مطالعه‌ی چارچوب اسکلتی و ریه ها.

• Scan CT (سی تی اسکن): CT با استفاده از دستگاهی به شکل دونات، از زوایای مختلف توسط اشعه ایکس از بیمار عکس می گیرد، سپس توسط کامپیوتر، تصاویر پردازش شده ایجاد می کند. این دستگاه شامل استفاده از یک میز برای دراز کشیدن بیمار و یک دستگاه تصویربرداری مخصوص با یک دهانه (گانتری) است که میز در طول معاینه درون آن قرار می گیرد. سی تی اسکن به ویژه برای نشان دادن انواع مختلف بافت ها مانند ریه ها، استخوان و مفاصل، احشاء شکم و عروق خونی مفید است.
• MRI (تصویربرداری مغناطیسی): MRI، از میدان های مغناطیسی و امواج رادیویی با پردازش کامپیوتری، برای ایجاد تصاویر استفاده می کند. ام آر آی مخفف عبارت تصویربرداری تشدید مغناطیسی است که روشی است که شامل استفاده از اشعه ایکس نمی شود، بلکه شامل خواص الکترومغناطیسی بدن انسان در هنگام قرار گرفتن در معرض یک میدان مغناطیسی شدید است.

دستگاه مورد استفاده برای انجام معاینه، یک آهنربای بسیار قوی است که امواج فرکانس رادیویی از آن عبور می کنند. دستگاهی که انرژی ترکیبی را تحویل می‌دهد برای تشخیص اتم‌های هیدروژن (پروتون‌ها) در اندام‌های شما استفاده می‌شود و سپس یک کامپیوتر تصاویری از هیدروژن توزیع شده در بدن شما را بازسازی می‌کند.

• Mammograms (ماموگرافی): استفاده از اشعه ایکس با توانی خاص، برای مشاهده‌ی بافت سینه.(ماستالوژی) مانند اشعه ایکس، ماموگرافی را می توان به عنوان تصویربرداری با اشعه ایکس از سینه‌ها (پستان‌ها)، به ویژه برای غربالگری تومور، تعریف کرد. سپس بسته به نتیجه‌، آزمایش اضافی نیز در صورت لزوم انجام می شود.
• Ultrasound (سونوگرافی): سونوگرافی از امواج صوتی برای ایجاد تصاویر متحرکی استفاده می کند که بر روی یک نمایشگر نمایش داده می شوند، معمولاً برای اکوکاردیوگرافی و معاینه‌ی رحم در طول دوران بارداری استفاده می شود.این روش را می توان به عنوان تکنیکی تعریف کرد که برای به دست آوردن تصاویری از بدن انسان با استفاده از امواج صوتی با فرکانس بالا استفاده می شود. در اینجا، امواج صوتی با فرکانس بالا کلیدی هستند و نقش حیاتی در به دست آوردن تصاویر بلادرنگ (زنده و در زمان واقعی) دارند. این فرآیند شامل استفاده از پرتوها نمی شود و کاملاً بی دردسر است. این تکنیک به گونه ای دقیق است که می تواند جریان خون را از طریق اولتراسونوگرافی داپلر تشخیص دهد. این عمدتاً شامل بررسی اندام ها و نواحی مختلف بدن از جمله
  1. شریان ها و سیاهرگ ها
  2. بافت زیر جلدی و عضلات،
  3. کبد، مجاری صفراوی، طحال، پانکراس و کلیه ها
  4. اندام های تناسلی (پروستات، بیضه ها، رحم، تخمدان ها) است.
• Fluoroscopy (فلوروسکوپی): استفاده از اشعه ایکس برای ایجاد تصاویر متحرک از بدن در زمان واقعی. این تصویربرداری برای بسیاری از روش ها حیاتی است.، به ویژه زمانی که دستگاه گوارش درگیر می شود.
• Nuclear medicine (پزشکی هسته ای): در این روش، مواد رادیواکتیو کوتاه اثر، از فرآیندهای بدن نور تولید می کنند. یک دوربین نور را جمع‌آوری می‌کند، بنابراین رایانه می‌تواند آن را پردازش کرده و یک تصویر ایجاد کند.

رادیولوژی تشخیصی از نتایج این تصویربرداری ها برای شناسایی طیف گسترده ای از مشکلات استفاده می کند، از شکستگی استخوان گرفته تا بیماری های قلبی و لخته شدن خون.

رادیولوژی مداخله ای نیز همچنین از تصویربرداری هایی مانند CT، MRI و سونوگرافی برای هدایت روش های پزشکی استفاده می کند. بیماران معمولاً در طول این روش‌ها بیدار هستند، خواه برای درمان سرطان، کمردرد، یا مشکلات کبدی و کلیوی باشد. در برخی از موارد، رادیولوژی مداخله ای نیاز به جراحی یا بررسی های داخلی بدن مانند آندوسکوپی و کلونوسکوپی را برطرف می کند.

• Angiography آنژیوگرافی

از این تکنیک می توان برای بررسی رگ های خونی به منظور بررسی انسداد شریانی، ناهنجاری های عروق خونی، تشخیص خونریزی یا واسکولاریزاسیون(عروق زایی) یک تومور و غیره استفاده کرد. این روش عموماً تحت بیهوشی انجام می شود.

آگاهی از اهمیت رادیولوژی تقریباً در تمامی بخش‌های حرفه‌ی پزشکی رایج است و به ‌ویژه در تشخیص بیماری‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرد و درمان با آن روز به روز در حال افزایش است.

تصویربرداری پزشکی چیست؟

تصویربرداری پزشکی، از فناوری برای بررسی داخل بدن به منظور تشخیص، درمان و نظارت بر بیماری ها و آسیب ها استفاده می‌کند. پزشکانی که به طور خاص در زمینه‌ی تصویربرداری آموزش دیده اند، رادیولوژیست نام دارند و برخی از این کارها را انجام می دهند.

رادیولوژیست بالینی یک پزشک متخصص است که از آموزش‌های تخصصی خود در زمینه‌ی تصویربرداری، برای تشخیص بیماری و آسیب در بیماران با استفاده از طیف گسترده ای از تکنیک‌های تصویربرداری از جمله سونوگرافی، تصویربرداری تشدید مغناطیسی (MRI)، توموگرافی کامپیوتری (CT) و اشعه ایکس استفاده می کند. رادیولوژیست‌ها همچنین کلینیک‌ها را اداره می‌کنند، نمونه‌های بیوپسی می‌گیرند، بیماران را برای جراحی آماده می‌کنند و از تصویربرداری زنده و واقعی برای انجام جراحی‌های کم تهاجمی که رادیولوژی مداخله‌ای نامیده می شود، استفاده می‌کنند. با این حال، تصویربرداری پزشکی به جای یک فرد به یک تیم کامل متکی است. رادیوگرافیست‌ها، در کنار رادیولوژیست‌ها کار می کنند. آن ها به طور ویژه در گرفتن تصاویر (و گاهی اوقات تهیه گزارش آن ها) آموزش دیده اند اما پزشک نیستند. آن ها تکنیسین های پزشکی هستند که کارهای زیر را می توانند انجام دهند:

• افراد آموزش دیده ای هستند که در نحوه‌ی استفاده از فناوری تصویربرداری و همچنین مواد رادیواکتیو، متخصص هستند.
• سونوگرافیست هایی که برای انجام مستقل سونوگرافی آموزش دیده اند.
• دستیارهای تصویربرداری که به شما کمک می کنند تا برای اسکن آماده شوید.
• همچنین تیم های رزرو و مدیریت که همه چیز را پشت صحنه اجرا می کنند.

متأسفانه، شما ممکن است با بسیاری از این افراد آشنا نباشید!

هدف تصویربرداری پزشکی پاسخ دادن به سؤالاتی است که از احساس و ظاهر بدن شما یا از آزمایش‌های دیگری مانند آزمایش خون مشخص نیست. تصویربرداری پزشکی به درخواست پزشک یا متخصص شما متکی است، که جزئیات آزمایش و سؤال را مشخص می کند. سپس “اسکن” خواهید شد، که آن فرآیند گرفتن تصویر است. این تصویر سپس در یک پایگاه داده کامپیوتری ذخیره می شود و توسط یک رادیولوژیست یا یک رادیوگرافیست که به طور خاص برای خواندن آن آموزش دیده است، مشاهده می شود. سپس یک «گزارش» تهیه می کنند، خلاصه ای مکتوب (این روزها، معمولاً تایپ می شود) از آن چه فکر می کنند در تصویر نشان داده شده است. این گزارش در پرونده های پزشکی شما قرار می گیرد تا پزشک یا متخصص شما آن را بررسی کند. گاهی ممکن است در کلینیک برای رادیولوژی مداخله ای نیز حاضر شوید.

مطلب پیشنهادی: انواع تصویربرداری پزشکی زنان

رادیولوژی مداخله ای

رادیولوژی مداخله ای (IR)یک روش کم تهاجمی است که از طریق یک برش کوچک در بدن یا از طریق یک لوله کوچک، برای بهره مندی از کاربردهای اشعه ایکس، سونوگرافی، CT و گاهی اوقات MRI استفاده می شود.

طیف وسیعی از روش های تشخیصی و درمانی را برای تشخیص و درمان بیماری به جای جراحی تهاجمی ارائه می دهد. این به معنای درد و ضربه‌ی کمتر برای بیمار و همچنین اقامت کوتاه‌تر در بیمارستان است. معمولاً تیمی متشکل از رادیولوژیست ها، رادیوگرافیست ها و پرستاران متخصص، این روش ها را انجام می دهند. ممکن است برای عمل خود به یک بیهوشی عمومی نیاز داشته باشید (یعنی برای مدتی بخوابید).

ماموگرافی

تمام زنان 50 تا 70 ساله در بریتانیا که برای ویزیت توسط یک پزشک عمومی ثبت‌نام کرده اند، هر سه سال یکبار دعوتنامه ای برای حضور در مرکز غربالگری ماموگرافی دریافت خواهند کرد.

پس از ورود به بیمارستان، یک رادیولوژیست توضیح می دهد که چه اتفاقی خواهد افتاد و چند سوال می پرسد. سپس یک رادیوگرافیست هر سینه را بین دو صفحه مخصوص فشرده می کند و از آن عکس اشعه ایکس می گیرد. بسیاری از زنان این آزمایش را ناراحت کننده می دانند، اما این آزمایش نباید بیشتر از چند دقیقه طول بکشد.

مطلب پیشنهادی: ماموگرافی چیست؟ انواع، روش انجام و آمادگی های لازم

اسکن استخوان

مقدار کمی از رادیواکتیویته برای به دست آوردن تصاویر استفاده می شود تا به پزشک در تشخیص مشکلات در اسکن استخوان کمک کند. دوز رادیواکتیو از طریق یک سوزن کوچک به بازوی شما تزریق می شود.

ممکن است لازم باشد قبل از گرفتن تصاویر برای یک مدت مشخص منتظر بمانید. این مدت زمان بین چند دقیقه تا چهار ساعت متغیر است. ممکن است در یک ویزیت نیاز به اسکن های مکرر داشته باشید. اگر در برگه‌ی وقت ویزیت ببینید که بیش از یک ساعت فرصت دارید، ممکن است بتوانید در این فاصله زمانی بخش را ترک کنید. تصاویر با دستگاهی به نام «دوربین گاما» گرفته می‌شوند، که نقاط پرتوزایی را مشخص می‌کند و نقشه‌ای از بدن ایجاد می‌کند که مناطق فعالیت را نشان می‌دهد. بسته به روش، باید یا روی تخت دراز بکشید یا در طول اسکن روی صندلی بنشینید. مراحل گرفتن تصاویر حدود سی دقیقه طول می کشد.

سونوگرافی

سونوگرافی برای نشان دادن عضلات، تاندون‌ها و بسیاری از اندام‌های داخلی به منظور نشان دادن اندازه و ساختار آن ها و کمک به بررسی علت علائمی که ممکن است داشته باشید استفاده می‌شود.

این یک روش بدون درد، بی ضرر و ساده برای ارزیابی اندام های شما است. یک پزشک یا متخصص رادیوگرافی معمولاً معاینه را با استفاده از یک سنسور کوچک دستی انجام می دهد. سنسور دستی کوچک به دقت روی سطح پوست فشار داده می شود و امواج صوتی ایجاد می کند و هرگونه پژواک را از سطوح، تشخیص می‌دهد. مقداری ژل چسبنده نیز برای کمک به ایجاد تصاویر استفاده می شود. این ژل پاک یا شسته می شود. سنسور را می توان روی پوست حرکت داد تا اندام ها یا بافت‌ها در زوایای مختلف روی مانیتور نشان داده شوند. معاینه تقریباً 20 تا 30 دقیقه طول می کشد. آماده سازی اولیه بستگی به این دارد که کدام قسمت از بدن مورد بررسی قرار می گیرد.

برخی از اقدامات ایمنی برای کمک به آماده شدن برای اسکن، عبارتند از:

• برای برخی از اسکن‌ها، ممکن است از شما خواسته شود که حداقل 6 ساعت قبل از انجام سونوگرافی غذا نخورید.
• می توانید مایعات شفاف بنوشید (از نوشیدنی های حاوی شیر، نوشابه های گازدار و الکل خودداری کنید)
• بهتر است قرص ها و داروهای تجویز شده توسط پزشک را مصرف کنید، مگر اینکه تزریق یا بیوپسی انجام دهید، در این صورت ممکن است نیاز به قطع رقیق کننده های خون باشد.
• اگر دیابت دارید، باید صبح زود وقت بگیرید.
• برای انجام سونوگرافی باید لباس راحت و گشاد بپوشید.

مطلب پیشنهادی: سونوگرافی چیست؟

تصویربرداری تشدید مغناطیسی (MRI)

MRI از یک میدان مغناطیسی، امواج رادیویی و یک سیستم کامپیوتری پیشرفته برای تولید تصاویر دو یا سه بعدی از آن چه در داخل بدن شما می گذرد، استفاده می کند.
تصاویر دارای جزئیات هستند و اطلاعات زیادی را نشان می دهند، اگرچه ایجاد تصاویر ممکن است کمی طول بکشد. MRI برای مشاهده‌ی بافت های نرم بدن مانند مغز و قلب مفید است. دستگاه MRI حاوی یک “تونل” به طول حدود چهار فوت است. شما روی یک تخت متصل به دستگاه دراز می‌کشید و از تونل عبور می‌کنید – اما نگران نباشید، تونل مضر نیست و پزشکان اطمینان می‌دهند که شما تا حد امکان راحت هستید. قبل از مراجعه برای انجام MRI، نکات ایمنی خاصی وجود دارد که باید در نظر بگیرید:

• MRI متکی به یک میدان مغناطیسی است، بنابراین هر فلزی در بدن شما می تواند بر روی تصاویر تاثیر بگذارد یا حتی مضر باشد. خالکوبی و اکثر مواد جراحی ایرادی ندارند، اما برخی از ایمپلنت‌ها و جسم های فلزی ممکن است مشکلاتی ایجاد کنند. سوراخ‌هایی که قابل برداشتن نیستند نیز ممکن است روی اسکن تأثیر بگذارند. قبل از انجام اسکن، یک پرسشنامه به شما داده می شود تا آن را تکمیل کنید و فرصتی خواهید داشت که آن را با رادیوگرافیست در میان بگذارید.
• بی ضرر بودن انجام MRI در سه ماهه اول بارداری، نامشخص است. با این حال، ممکن است ایمن تر از برخی از گزینه های جایگزین باشد. در کل، زنان باردار به منظور تصویربرداری باید با بخش رادیولوژی مشورت کنند.

توموگرافی کامپیوتری (CT)

CT مخفف توموگرافی کامپیوتری است و به صورت اشعه ایکس سه بعدی می‌باشد. یک دستگاه ویژه‌ی اشعه ایکس است که تصاویری برشی و مقطعی از بدن تولید می‌کند، مانند دسته‌ای از کارت‌ها.

این تصاویر می توانند اطلاعات بیشتری را نسبت به یک اشعه ایکس معمولی، به پزشک معالج بدهند. از سی تی، برای گرفتن عکس از بسیاری از اعضای بدن از سر تا مچ پا استفاده می شود. گاهی اوقات، بخشی از بدن که اسکن می شود در سی تی به خوبی نشان داده نمی شود، ممکن است نیاز به تزریق ماده‌ای رنگی به نام ماده‌ی حاجب (که معمولاً حاوی ترکیبی از نوعی ید است) باشد. اگر سی تی اسکن از شکم باشد،

ممکن است از شما خواسته شود که چیزی بنوشید تا به خالی شدن معده و روده کمک کند. ماده‌ی حاجب در سی تی، می تواند منبع آلرژی باشد و اگر نگرانی دارید، لطفاً آن را با رادیوگرافیست در میان بگذارید. دستگاه اسکنر از یک ساختار دونات شکل به ضخامت حدود دو فوت تشکیل شده است که یک تخت یا میز به داخل و خارج آن حرکت می کند. در طول اسکن، شما روی تخت مسطح یا میز دراز می کشید.

در هیچ مرحله ای از فرآیند اسکن تمام بدن شما در داخل اسکنر وارد نمی شود، آن یک تونل نیست. اکثر اسکن ها بین 20 تا 45 دقیقه طول می کشد تا کامل شوند. اگر از رنگ برای آزمایش اشعه ایکس استفاده می کنید، ممکن است نیاز باشد سرنگی به بازوی شما وارد شود و از یک دستگاه جداگانه برای فشار دادن رنگ استفاده شود. پس از سی تی اسکن، رادیولوژیست گزارشی از آن چه می بیند برای مشاور درخواست کننده اسکن ارسال می کند.

مطلب پیشنهادی: سی تی اسکن چیست و چگونه انجام می شود؟

اشعه ایکس (ایکس ری)

اشعه ایکس رایج ترین نوع تصویربرداری است که توسط رادیوگرافیست‌های تشخیصی برای تصویربرداری از ساختارهای داخلی استفاده می شود. پرتوهای ایکس مانند نور هستند که امواج الکترومغناطیسی می باشند.

آن ها بسیار پرانرژی هستند، بنابراین می توانند به درجات مختلفی از مواد نفوذ کنند. از آن جایی که استخوان، چربی، عضله، تومورها و سایر توده ها همگی اشعه ایکس را در سطوح مختلف جذب می کنند، تصویر تولید شده توسط آشکارساز به شما این امکان را می‌دهد که ساختارهای مختلف بدن را ببینید. هنگامی که به صورت واقعی و زنده استفاده می شود، مانند یک ویدیو، از آن می‌توان برای دیدن ساختارهای نرم مانند شریان های مسدود شده و قرار دادن استنت استفاده کرد.

این کار فلوروسکوپی نامیده می شود. یک جریان الکتریکی مانند یک لامپ فلورسنت از خلاء عبور می کند تا اشعه ایکس تولید کند. رادیوگرافیست یا پزشک اطمینان حاصل می کند که اشعه ایکس با استفاده از نوری که روی لوله اشعه ایکس قرار دارد، ناحیه صحیح را در معرض دید قرار می دهد. این نور همچنین قرار گرفتن در معرض تابش را کاهش می دهد. اشعه ایکس اغلب بر روی صفحه کامپیوتر مشاهده می شود. رادیوگرافیست بررسی می کند که تصاویر اسکن شده دقیق باشند و سپس آن ها را به یک رادیولوژیست یا رادیوگرافیست دیگری که به طور مناسب برای گزارش آموزش دیده است ارسال می کند.